SESSİZ MEKTUP

İyi günler nasılsınız? Şimdiye kadar paylaşımlarımın çoğunu beğenen, onlara en çok yorumda bulunan siz oldunuz? Bu sebeple sizinle bir şey paylaşmak istiyorum. Çünkü bir karar alacağım ama daha netleştirmedim. Şiire son vermeyi ve sosyal medya hesabımı kapatmayı düşünüyorum. Sürekli şiir yazmamın sebebi Ay Işığı okusun diyeydi açıkçası. Başka hiç bir sebebi yoktu. Sürekli onu düşünüyor onunla ilgili şiirler yazıyordum. Bazen mutlu iken bazen hüzünlü iken bazense farklı duygularda şiirler yazdım. Bir iki şiir dışında bütün şiirlerimi Ay Işığı’na yazdım. Ama son günlerde Ay Işığı’ nin bana karşı bir soğukluğunu bir kırgınlığını seziyorum. Gerekçesini de tam olarak bilmiyorum. İçimde sürekli bir kırıklık var. Sanki ağzımla kuş tutsam Ay Işığı görmüyor gibi hissediyorum. Saatlerce uzun uzun düşünüp yazdığım bir şiiri veya bir yazıyı ya anlamadığını ya da eskisi gibi onu etkileyemedigimi düşünüyorum. Bu kanıya nasıl vardınız diyecek olursanız eğer ben ve Ay Işığı arasında görünmeyen bir bağ vardır. İkimiz de aynı şeyleri hissederiz. Buna ikimiz de  defalarca kez şahit olduk. Eğer o üzgün ise ben bunu hissederim. Eğer o mutlu ise ben bunu hissederim. Şuan hissettiğim ise Ay Işığı’nın bana karşı soğuk olduğu kırgın ve öfkeli olduğu. Ve bu duygu günlerdir yüreğimde söylenmeden devam ediyor. O istedi diye o mutlu olsun diye onun istediği her şeyi kabul ettim. Göğsüme taş bastım yokluğunu kabul ettim. Gecelerimi gündüz ettim ağladım uyumadım yüzlerce defa onu rüyamda gördüm. Bana karşı tek bir kelime bile kötü söz kullanmadı. Beni üzmedi hep geniş düşündü olgunca konuştu. Ama son bir kaç gündür Ay Işığı’nın benden uzaklaştığı düşünüyorum. Bir soğukluğu var. Ve bu soğukluğu öyle basitte değil sanki. Onun yokluğuna günlerce haftalarca ağladım kendimi perişan ettim yokluğunu hala kabullenmis de değilim. Ama o üzülmesin diye kabullenmis gibi yapıyorum. Yani demem o ki Ay Işığı bana karşı artık sanki çok soğuk ve ben bunu çözemiyorum. 8 Mayıs akşamında sınıfımın gösterisi olacak. Günümun neredeyse büyük bir bölümünü oraya ayırıyorum çalışmalar provalar yapıyoruz. Bunca yoğunluğa rağmen Ay Işığı’nın bana soğuk olduğunu onlarca defa aniden kalbimde hissediyorum. Sosyal medya hesabımı kapatmak ve şiir yazmamak aslında Ay Işığına karşı bir tepkim olacak ama ne yapacağım bilmiyorum. Ben Ay Işığı olmadan yapamıyorum. Ay Işığına şiir yazmadan da yapamam biliyorum. Çünkü şiir başka bir şey. Ay Işığı için yazdığım şiirlerin önemini anlatsam size belki bu günlerimi alır. Resmen çaresiz kalmış gibiyim. Ay Işığı’nın bana karşı soğukluğunu hissedince sanki bütün her şey üzerime geliyor yaptığım işler bozuluyor içim sıkılıyor ruhum daralıyor mutlu olamıyorum nefes alamıyor gibi oluyorum. Sanki bir makine göğsümü ha bire sıkıyor. Toprağın altında tabutun içinde sıkışıp kalmış gibi oluyorum.