YILDIZLAR KISKANDI

Seni düşünmeyince hep canım sıkılıyor.

Seni düşününce ise hep yüzüm gülüyor.

Yine bir gün öylece oturmuştum.

Sensizliğin ayazına varıncaya dek

seni düşünüyordum.

Mutluydum, yüzüm gülüyordu.

Sonra pencereye doğru yürüdüm.

Cam kenarındaki karıncaya ilişti gözüm.

Bir anlığına senin yerine

karıncayı düşünmeye başladım.

Hemen canım sıkıldı.

Seni düşündüm, yüzüm güldü.

Sonra bir ses duydum.

Camdan dışarı baktım.

Yokuş yukarı tablasını iteleyen

üstü başı kirlenmiş,

yaşlı bir amca "Eskiciiiiii"

diye bağırıp dikkatimi çekti.

Daha başımı o yana çevirmeden

tekrar canım sıkılmaya başladı.

Hemen seni düşünmeye başladım,

yüzüm güldü.

Perdeyi kapatıp

yatağa uzanayım

diye niyetlendiğim an

yüzümdeki gülümsemem kayboldu.

Hızlıca perdeyi kapatıp,

koşarak yatağa girdim.

Seni düşünmediğimi düşünsene.

Ne korkunç bir şey bu.

Ben yine seni düşünüp

mutlu olurken

biri kapının zilini çaldı.

Kim miydi?

Bilmiyorum ki.

Gidip bakmadım,

kapıyı açmadım.

Seni düşünmek gibi

güzel bir eylem varken

ne diye aklımı başka kişilerle

meşgul edeyim.

Neyse, her kimse kim.

Önemli bir şey değildi herhalde.

Çünkü üç defa bile basmadı zile.

Belki de mahallenin çocuklarıydı.

Belki de gezmeci teyzelerden biri yanlış bastı.

Aman Allah’ım!

Kapıyı açmamama rağmen

bir kaç saniye seni düşünmememe

sebep olan kişiyi asla affetmeyeceğim.

Ahirette iki elim yakasında olacak.

İşte ben seni böyle seviyorum.

Ben seni düşünmeden mutlu olamıyorum.

Ben seni bu kadar çok severken

yıldızlar sana yaklaşmıyorsa eğer

emin ol ki Allah'ın kanunlarına

muhalif olmak istemedikleri içindir.

Yoksa bendeki bu sen aşkını bilip,

seni görmeyi öyle çok merak ediyorlar ki.

Sırf senin dikkatini çekmek için

bazı geceler birkaç yıldız

canlarını feda edip, kayıp gidiyorlar.

Ola ki onlara bakarsın da

o güzel, renkli gözlerinle

son nefeslerinde o yıldızları

bir bakışınla ödüllendirirsin diye.