Savaş Barha

Hiç çiçek koparmadım senin için. Ellerinde tutup,  bir kaç defa kokladıktan sonra  defterinin arasında kurutacağın  çiçekler olsun istemedim. Bütün karıncalar,  kelebekler,  arılar o çiçekten polen toplasın,  özünü alsın,  kokusunu alıp sana getirsin istiyorum. Çiçek kokulu şiirler yazdım sana.  Sayfasını rüzgarlara üflediğim satırları,  gözyaşlarımla ıslattım.

Kapı açıldı. Soğuk bir rüzgar girdi içeri. Ben üşüdüm, duvarda asılı resmin üşüdü, soba üşüdü, odayı aydınlatan lamba üşüdü, çayım üşüdü, Sana yazdığım mektuplar üşüdü, kelimeler üşüdü.

Ölüyor kuşlar, çiçekler soluyor, güneş küsecek ve günler gece olacak. Ben yarım, sen yarım. En güzel rüyalar eksik kaldı, sofralardan erken kalktık, tadını merak ettiğim meyveler vardı. Dağa tırmanmak hayalim gerçekleşmedi. Yüzmeyi hiç öğrenemedim. Mavinin bir kaç tonunu tek gördüm ben.  Biri gökyüzü, biri deniz, biri de gözlerin. Ma

Bazı hırsızlıklar vardır suç sayılmaz.  Sevdiğin insanın kalbini çalmak gibi.  Saçlarına toka yapmak için yıldızları çalmak gibi.

Ne aynada göründüğümüz gibi,  Ne de başkalarının bizi tanıdığı gibiyiz. Biz, sizin bizi tasavvur ettiğiniz gibi değiliz.  Bizi bilen, yalnız biziz. Ne güldüğümüz kadar mutlu, ne ağladığımız kadar hüzünlüyüz. Gülerken yüzümüz hep maskelidir bizim.  Ağlarken ise kuytu köşelerdeyiz. Acılarımızı kırbaç yapıp sırtımızda eskittik. Dikenli telleri ayaklarımıza biz bağladık. Heyhat! Akşam olmaya görsün. Yağmur gözlerimizden akar.

İçmiyoruz ama sarhoşuz. Seviyoruz ama yalnızız. Yaşıyoruz ama ölüyüz. Deniz koydum adını. Lal oldum susuyorum.

Bir balon tutsak ikimiz.  Yükselsek gökyüzüne.  Elele tutuşup bulutlara selam çaksak.  Kuşlarla sohbet edip rüzgara dost olsak. Bir balon olsa elimizde,  gözlerine bakıp uzaklaşsak bu dünyadan.  Kavuşamadık yeryüzünde, yıldızlarda dans etsek. Bir balon çekse bizi yer yüzünden gökyüzüne.  Koparsa bizi topraktan, özgür olsak esaretten. Bir balon gibi uzaklaşsak kurallardan,  sen ve ben biz olsak.  Biz

Tohumdum, filizlendim, fidan oldum, çiçek açtım. Hava soğuktu, korktum, büyümeden üşüdüm.  Yapraklarım bir bir döküldü, dalım kurudu. Toprak da küstü bana, boynum büküldü.  Yağmur yağmadı, rüzgar sertçe esti.  Bir yana savruldum, tutunamadım.  Çukura düştüm, kurtulamadım. Gün geçtikçe parçalandım. Parçalandıkça dağıldım. Dağıldıkça yok oldum. Vardım, artık yokum. Yokum ve hiçim. Hiçim.

İstediğimiz insanlarla,  istediğimiz hayatı  yaşayamadığımız için midir, istemediğimiz insanlarla,  istemediğimiz hayatı  yaşamak mecburiyetinde kalışımız?

Bir koşturmacadır yaşıyoruz,  dönüp arkamıza bakmaksızın. Ne takılıp düştüğümüz taşlar umurumuzda ne de ayağımızı kanatan dikenler. Gözümüz görmez kimseyi, aklımız almaz hayali. Bir kuş misali heyhat! Kanat çırpa çırpa mutlu oluruz.

Kuşlara bile  günaydın deyin.  Başkaları tarafından  mutlu edilmeye  gerek duymadan  kendiniz mutlu olun.  Demli bir çay ile başlayın güne.

Uykusuz mu kalmadık,  geceleri yıldızları sayarken. Bitap mı düşmedik,  yar peşinde yollar eskitirken. Nefes almayı mı bilmedik,  yaşamayı mı unutmadık,  bir çiçeğin üzerine konan  arının öz toplayışını mı izlemedik.  Hayır adaşım, hayır. Biz,  bizi var eden Rabbin yarattığı  her şey de onu aradık. Aradık lakin aramakla kaldık.

Bir nefes kadar yakın olup, bir ömür kadar uzak olmak. Orda olduğunu bilip yanına gelememek ne acı. Dokunamamak, sesini duyamamak, sarılamamak ne acı. Ne acıdır, gözlerine bakamamak, ellerini tutamamak.

Güneş  elbette doğacaktır yine  karanlık gecelerimize. Aydınlıklar içinde  rengarenk bir ömrün  tadına varacağız. Yine mutlu olacağız,  sevineceğiz,  gözlerimizin içi parlayacak  ve belki celladınıza bile gülümseyeceğiz.

Uzak yollara bakarken  efkar alır her yanımızı.  Yüzümüz gülse de  gözyaşımız içe akar.

Sırtımızdaki küfede saklı,  gizlediğimiz gözyaşları. Çoğu zaman  biz bile göremeyiz.  Ne zaman  ağlamaya ihtiyacımız olsa  gözümüzde bitiverir.

Hayallerini bile daha kuramamış bir çocuğun gözünden yaş akıyorsa, fillerin kavgasında, umutları yıkılıyorsa,

Bugün de hücremdeyim. Her zaman olduğu gibi. Yine rutubet, yine soğuk. Ciğerlerim yine ölü, Bedenimse yine ıslak. Ayakkabım delik, çorabım yırtık. Ranzamda sanki bir ölü var. Döşekler eski, örtüsü yok üstünde, Ne de bir battaniye. Duvarlarda yazılar var; Adanalı Ziya, Siverekli Asım, Bingöllü Kenger, Urfalı Kadir, Maraşlı Fırat… Yazı değil hayat sanki. Hepsi bir d

On dokuz yıl ferman yazıldı. Yolum mahpus, dostum inzibat. Yoldaşım hakim, hemşom yargıç. Bekleyenim zaman, sevdiğim davam.

Gölgelerde yaşıyorum. Her şeyin, gerçekliğinden başka şekillere büründüğü gölgelerde yaşıyorum.  Köşe başında oturmuş, güneşi arkasına alıp rüzgâra inat yürüyenleri sevdiğim insanlara benzetecek kadar gözlerim buğulu bir şekilde gölgelerde yaşıyorum.  Başımı kaldıramayacak, bir lokma ekmek yiyemeyecek, bazen nefes alamayacak, hatta gölgesi bana yavaş yavaş yaklaşan ve önümde bir direk gibi dim dik duranların verdiği selamı alamayacak kadar güçsüzüm.