YAĞMUR ALTINDA SENİ ÖZLÜYORUM

Bulutlar toplaşmaya,

toplaştıkça kararmaya başladı.

Saat 3’ü 5 geçiyordu. 

Yorgundum, bir banka oturdum.

Başımı öne eğip,

dizlerimin üzerinde ellerimin arasına almış,

gözlerim kapalı seni düşlüyordum.

Hüzünlüydüm,

sessizce hasret türküleri haykırıyordum.

Efkâr rüzgârlarının tokatlarına ve 

önümden geçen insanat bahçesi mahlûklarının 

beni görmezden gelmelerine aldırmaksızın.

Yağmur çiselemeye başlamıştı.

Gözlerim buğulanıyordu.

Saçlarımın arasından

şakaklarıma doğru akan yağmur damları 

gözyaşlarımla birleşip toprağa karışmıştı.

Sensiz geçen günlere

bir yenisini ekledim.

Ömrümden sensiz bir gün daha geçti.

Senle geçen günlerimi

en derin halimle yine andım.

Kaderim buymuş, elden ne gelir.

Ne demişler; 

At koşar, baht kazanır; 

bahtım kara, at koşsa ne yazar.