Savaş Barha

Ve gece oldu.  Yıldızlar en güzel bu vakitte parlar.  Şehir ışıklarının en az olduğu anda. Hava karanlık, yokluğundaki ben gibi.  Her taraf sessiz, dilim gibi lal olmuş. Kalbimde bir sevinç var.  Birazdan yıldızımızı izlemeyeceğim.  Sanki seni göreceğim, içim kıpır kıpır. Haydi sevgili!  Duy sesimi, kaldır başını. Usulca pencerene yaklaş, çek perdeyi.  Bak selam veriyor yıldızımız.

Dolabına sakladığın kutunun,  açık kalan kapağından seni izleyen,  cam bir şişede küçücük bir deniz taşıyım ben. Sabah olduğunda,  gözlerini açtığın o ilk ana tanıklık ederim. Kollarını iki yana açıp  rahatlamak için gerilmeni,  tebessüm edişini,  aynaya kadar yürüyüp  kendini seyredişini izlerim. Saçlarını taradığında  yüzündeki hülyalı bakışları izlerim. Pencereni açmanı,  yatağını düzeltmeni,  masanı toplamanı izlerim. Odandan

Şiir yazmak ne hoş. Sana şiir yazmak ne hoş. Hayal kurmak ne hoş. Seninle hayal kurmak ne hoş. Seni görmek ne hoş. Rüyada seni görmek ne hoş. Sevmek ne hoş. Seni sevmek ne hoş.

Geceyi bekleyemedim. Pencereyi açtım ve yıldızımızı izlemek istedim. Daha uyanmamıştı yıldızımız. Akşam olmamıştı. Başımı indirmeden,  birbiriyle raks eden kuşları gördüm. Onlar gibi özgürlüğe kanat çırpamadığım için üzüldüm. Sonra seni düşündüm. Yüzümde bir tebessüm belirdi. Yavaşça gözlerimi yumdum.  Yüreğim kuş gibi uçuverdi. Özgürlüğün tadına vardım.

Sen gökyüzüsün,  ben yeryüzü. Ey bulutlar,  yağmur olun kavuşturun bizi! Kurudum, bittim, tükendim… İnsanoğlu vicdansız,  insanoğlu gaddar,  insanoğlu zalim. Hayvana kaldı merhamet,  hayvana kaldı adalet. Soldu gülüşler, çatladı sevinçler.  Kısraklar öldü, düzen bozuldu.  Çınarlar devrildi, kalmadı gölgeler. Ey gökyüzüm!  Yağmur damlasıyla yağ üzerime.  Yağ ki, senden hayat aksın bana. Yoksa ben, ben olamam.  Yok olurum

Dermanı sende  bir derdim var benim.  Geceleri ağlarım,  gündüzleri yastayım. Bütün hüzünlerin  başkenti benim.  Bir burda yanarım,  bir orda. Evet doğru,  toprak kurumuştur.  Ama gücüm yetmez  yağmur yağdırmaya. Gözyaşım,  ancak saksıma yeter.  Çiçeğim sıska,  çiçeğim buruşuk,  çiçeğim boynu bükük. Büyük sözler verdik,  büyük yeminler ettik. Ne sözümüzden döndük,  ne de yeminimizden vazgeçtik.

Aşkın türlü türlü tarifi yapıldı. Mutluluğu ve acısı dillendirildi hep. Şiirlerde yazıldı,  romanlarda haykırıldı,  şarkılarda seslendirildi,  sahnelerde canlandırıldı. Ama aşkın nasıl değer kaybettiği,  nereden, nereye geldiği çok az anlatıldı. Çünkü insanlar duyguyu yaşamak ister,  bu bazen aşk olur, bazen de mutluluk. Hatta aşk acısı çekmek isteyen bile olabilir. Ama aşkın değer kaybettiğini,  günden güne

Sen gibi bakan kelimelere, yanakların gibi sıcak anlamlar yükledim.  Sen kokan cümlelerle,  yüzün gibi beyaz şiirler yazdım. Gözlerin gibi renkli,  sesin gibi yumuşak,  kalbin gibi aşk dolu olsun istedim. Nefesin esti satırlar arasında.  Saçların gibi dalgalanan  bu dizelerde adını sakladım.  Hiç bir şey mani değildir seni anmama. Seni anlattım,  seni yazdım,  seni çizdim,  seni sevdim

Affetmemeli insan kendini,  üzmemesi gereken kişiyi üzdüğünde.  Affedemez de aslında. Zamanın her anında görebileceği bir yere koymalı hatasını. Bir tokat gibi yüzüne çarpsın diye.  Çarpsın ve vicdan azabı çeksin. Başını kaldırmadan yürümelidir,  boynunda bir utanç vesikası taşır gibi. Gerekirse üç lokmadan fazla yememelidir. Bir yudum suyla idare etmeli,  bedenini

Bugün günlerden "Gülümseme Bayramı" olsun.

Söz verdik, hüzün yok. Söz verdik, ağlamak yok. Söz verdik, üzülmek de yok. Mutlu olmak için çabalayacak, hep iyi olacaktık. Güller solsa da, günler geçse de,  umutlar tükense de biz bizden vazgeçmeyecektik. Kalbimizin en ücra köşesinde,  bir iğne ucu kadar yerimiz olsa da razıydık. Aradaki mesafe değil binlerce kilometre,  dünyadan cennete kadar bile olsa sevg

Gelene, gitme demeyeceksin. Bırakacaksın öylece akışına.  Gideceği olsaydı eğer,  gelmezdi zaten diye düşüneceksin. Kal bu gece demeyeceksin. Gitme dersen,  gideceği yoksa bile gider. Ağlasan da, yalvarsan da. Gitme dediğin için gider.  Kal dediğin için gider.  Arkasına bakmadan gider. Kendini paralarsın, dövünürsün, başını duvara vurursun,  hay dili kopasıca diye beddualar edersin kendine. Ne yaparsan yap, gitme

Şimdi sana  sayfa sayfa şiir yazarsam  daha mı iyi anlayacaksın  seni gerçekten özlediğimi. Ne gerek var şatafatlı cümlelere.  Özledim, o kadar.

Bir yudum aldım çayımdan.  Sonra bir yudum daha. Bir yudum daha.  Ve bir yudum daha. Tekrar doldurdum bardağımı.  Ve tekrar bitirdim çayımı. Sonra tekrar doldurdum.  Ve tekrar bitirdim. Yan yana oturup  bir bardak çay içme  hatıramız olmamıştı hiç. Bu güzel duygunun eksikliğine  isyan edercesine  yeniden doldurdum bardağımı. Bir yudum daha içtim. 

Başını yaslayacağı  bir omuz bulamayan  yalnız insanların yeridir  cam kenarı koltuklar. Uzun yolculuklarda  hasret kokar burası,  özlem tüter,  anılar hatırlanır,  gözler buğulanır. Çukurlara girdikçe başlar cama vurur,   hayata isyan edermişcesine. Yol boyu ağaçları seyretmek,  hangi derde çare olmuş ki  sendeki acıya da deva olsun? Bu yolculuklar  ya gurbete gider  ya da vuslata. Eğer k

Aynı gökyüzünü paylaşıyoruz doğru,  ama aynı ağacın gölgesinde değiliz. Aynı yıldızları izliyor, aynı hayalleri kuruyoruz farklı şehirlerde, farklı çiçekleri koklayarak. Aynı güneşle aydınlanıyor etrafımız, ama aynı havayı soluyamıyoruz. Aynı mevsimde yaşıyoruz. Ben yağmura şemsiye açarken, sen kar tanelerini seyrediyorsun pencerenden. Ellerin ellerimde değil.  Sesini duyamıyorum.  Sarılamıyorum sana.  Koklayamıyorum saçını. Göremiyorum seni.  Göremiyorum seni.  Göremiyorum s

Bir yokluk bizi tarumar etti.  Yavaş yavaş parçalandık.  Parçalandıkça dağıldık.  Dağıldıkça düştük. Bizi toplayan yine biz olduk.  Yaramıza tuz bastık. Tüm dualarımız kabul olmuş gibi yeni dualara el açtık. Her güne yeni bir ümitle başladık. Yeni hayaller,  yeni düşler yetmezmiş gibi  yeni umutlar ektik saksılara,  yeni dünyalar kurmak niyetiyle,  gözyaşıyla suladı

İnsan oğlu yaktı,  yıktı her şeyi.  Bozdu tüm güzellikleri.  Keşfedildiği gibi duran  hiç bir güzellik kalmadı. Çocuklar ve  içindeki çocuğu yaşatanlar  yeniden renk katacak dünyaya.</p>

Senle öyle bir mutluyum ki; Eğer bu bir düşse, uyanmayayım. Gerçekse, ölmeyeyim. Yalansa, hep kanayım. Çocuksam, büyümeyeyim.  Safsam, öyle kalayım.  Körsem, görmeyeyim.  Sağırsam, duymayayım.

Bugün günlerden hüzün. Saat hüzün sabahı 7'si.  Dün de günlerden hüzündü,  evvelindeki günler de. Yokluğunla günlerin adı değişti.  Hüzünleşti günler.  Mevsimler hep güz,  gökyüzü hep karanlık. Gülüşünle yüzümde  hayat bulan tebessüm öldü.  Ağlayan palyaçolar gibiyim.  Her yanım akmış,  her yanım darmaduman. Biliyor musun bir katilim ben, yoklu