Savaş Barha

Bir ülkem olsun istiyorum. Adına ismini verdiğim bir ülke. Şehirlerin, sınırların olmadığı, insanların hep güldüğü, sokaklarında çocuk seslerinin yükseldiği bir ülke. Merkezi kalbin olsun. Gökyüzü gözlerin,  sözlerin yağmur. Parmaklarında açsın çiçekler.  Nefesin rüzgâr olsun essin, essin, essin. Mevsimi hep bahar olsun. Sıcaklığı, yanakların gibi. Toprağı, ellerin gibi beyaz, ağaçları saçların gibi yumuşacık olsun. Gülüşünle rüyal

Önce saniyelere düşman oldum, kanlımmış gibi. Düşmanlığım fayda etmedi. Saniyeler ilerledi. Gözlerim doldu. Gözlerimi silmeden, saniyeler dakika oldu.  Hıçkırıklar içinde nefes alamaz oldum.  Tüm vücudum titredi. Sonra dakikalar birleşip saatleşti.  Hava kararmış, ben olduğum yerde kalakalmıştım. Resmine bakıp avunuyordum. İlk günü devirmiştim zor olsa da.  Vücudumda bir parçam eksilmişti sanki.

Güneş yeniden doğacak mı? Baharı görebilecek miyiz? Kalbi güzel insanların sesini duyacak mıyız? Etrafımızda güller açacak mı? Kapılar açılacak mı acep bir gün? Açılsa dahi geçmeye takatimiz olacak mı? Ömür yetecek mi bilmem. Ümitler sanki tükendi.  Dizlerimde derman, yüreğimde sevinç kalmadı. Bir sevdamız vardı, sevda kuşumuzu vurdular.  Umutlarımızı yıktılar. Hayallerimizi kararttılar. Heyhat gönül heyhat!

Rüzgar cama vuruyordu,  yatağımdan kalktım,  pencereyi açtım.  Yumuşakça yüzüme esti rüzgar. Saçlarını kokladım. Bir ses duydum. Omzuma konan  rengarenk bir kelebek  senin sesini fısıldıyordu kulağıma. Sesini dinledim. Başımı kaldırdım ve  kırlangıçların dansını seyretmeye başladım.  Binlercesi resmini çizdi karşımda. Özlemle seni izledim. Ve yüzümde bir gülümseme belirdi. Çünkü senden uzak,  senden yoksun,  sensiz a

Haydi kalkalım mı artık?  Saat geç oldu.  Yarın tekrar gelir,  gelecek hayalleri  kurmaya devam ederiz. Biz bu şekilde  ya kafayı yiyeceğiz  ya da hayallerimize kavuşacağız.  Ama şimdilik kalkalım.  Bir çay parası bulup,  kitabımıza geri dönelim.  Hayallerine kavuşan insanların  yaşadığı hayatı anlatan kitaplara.  Yağmur yağıyor.  Hava yine sen kokuyor.  Her tarafta gözlerin var.  Herkes sen g

Yine eksiğiz.  Hep eksiğiz. Yine, hep eksik mi kalacağız? Ya tabularımız oldu bizim, ya da yıkamadığımız gelenekler. Sevmek, sevilmek uğruna  dünyaları yıkmak varken, dünyalıklar uğruna  yaktık sevdaları, bir hiç uğruna. Ne arkamızdan söylenenlere takıldık,  ne de hayallerimizden vazgeçtik. Ne gündüzümüz belli, ne gecemiz. Ansızın uyur, gündüzleri gece yaparız, ansızın uyanır, geceleri gündüz yaparız. Du

Dikeni parmağımızı kanattı diye  gülü sevmekten vazgeçtik mi? Yağmurlu havalarda  şimşekler çakan bulutlara küstük mü? Hayallerimizin peşinden koşarken,  ayağımıza takılan taşlara mı takılıp kaldık? Hayır adaşım hayır. Biz, güzel olan her şeyi sevdik. Mutlu olmaya bağlanıp kaldık. Vazgeçmedik. Mesafeler mi? Sevdamızı köreltmedi asla uzakta olmamız. Aksine hasretle, özlemle daha çok sevdik

İnsanoğlu sevdiğini  yere göğe  sığdıramayacak kadar çok sever. Dağ, taş,  mal-mülk,  maddi-manevi,  görüp bildiği,  hayal ettiği  her şeyden çok sever. Kimsenin zevk almadığından zevk alır,  tahammül edemediklerine tahammül eder.

Gözleri titrek,  esmer bir delikanlı belirdi  kapının eşiğinde,  elinde bir yafta ile. Bir ömür  vicdan muhasebesi yapacaktı, belliydi. Elindeki idam önlüğünü  parçalamak istercesine sıkıyordu. Yağlı urgan mı geçireceksin boynuma? Hadi yaklaş! Durma. Kaldır başını! Utanma. Biz çok öldük! Korkma.

Çocuklar neden hep mutlu olurlar bilir misiniz? Çünkü onlar, akıllarını, gönüllerinin önüne katmazlar. Amacın, mutlu olmak olduğunu bilirler  ve mutlu eden her şeyi sever ve isterler. Bir çocuk olalım bugün. Ve bir çocuk gözüyle bakalım dünyaya. Gülelim, koşalım, oynayalım. Hayallerimiz hep çocuksu olsun. Kumdan kaleler değil, gülen yüzler yapalım

Uyandığın zaman,  yüzünde hayat bulan  tebessümü görmeyi  nasıl istiyorum bilemezsin. Bilemezsin,  aynada kendini seyredişini  görmek isteyişimin  nasıl bir ıstırap verdiğini. Saçlarına dokunduğunda, gözlerimin buğulandığını bilemezsin.<

Hiç çiçek koparmadım senin için. Ellerinde tutup,  bir kaç defa kokladıktan sonra  defterinin arasında kurutacağın  çiçekler olsun istemedim. Bütün karıncalar,  kelebekler,  arılar o çiçekten polen toplasın,  özünü alsın,  kokusunu alıp sana getirsin istiyorum. Çiçek kokulu şiirler yazdım sana.  Sayfasını rüzgarlara üflediğim satırları,  gözyaşlarımla ıslattım.

Kapı açıldı. Soğuk bir rüzgar girdi içeri. Ben üşüdüm, duvarda asılı resmin üşüdü, soba üşüdü, odayı aydınlatan lamba üşüdü, çayım üşüdü, Sana yazdığım mektuplar üşüdü, kelimeler üşüdü.

Ölüyor kuşlar, çiçekler soluyor, güneş küsecek ve günler gece olacak. Ben yarım, sen yarım. En güzel rüyalar eksik kaldı, sofralardan erken kalktık, tadını merak ettiğim meyveler vardı. Dağa tırmanmak hayalim gerçekleşmedi. Yüzmeyi hiç öğrenemedim. Mavinin bir kaç tonunu tek gördüm ben.  Biri gökyüzü, biri deniz, biri de gözlerin. Ma

Bazı hırsızlıklar vardır suç sayılmaz.  Sevdiğin insanın kalbini çalmak gibi.  Saçlarına toka yapmak için yıldızları çalmak gibi.

Ne aynada göründüğümüz gibi,  Ne de başkalarının bizi tanıdığı gibiyiz. Biz, sizin bizi tasavvur ettiğiniz gibi değiliz.  Bizi bilen, yalnız biziz. Ne güldüğümüz kadar mutlu, ne ağladığımız kadar hüzünlüyüz. Gülerken yüzümüz hep maskelidir bizim.  Ağlarken ise kuytu köşelerdeyiz. Acılarımızı kırbaç yapıp sırtımızda eskittik. Dikenli telleri ayaklarımıza biz bağladık. Heyhat! Akşam olmaya görsün. Yağmur gözlerimizden akar.

İçmiyoruz ama sarhoşuz. Seviyoruz ama yalnızız. Yaşıyoruz ama ölüyüz. Deniz koydum adını. Lal oldum susuyorum.

Bir balon tutsak ikimiz.  Yükselsek gökyüzüne.  Elele tutuşup bulutlara selam çaksak.  Kuşlarla sohbet edip rüzgara dost olsak. Bir balon olsa elimizde,  gözlerine bakıp uzaklaşsak bu dünyadan.  Kavuşamadık yeryüzünde, yıldızlarda dans etsek. Bir balon çekse bizi yer yüzünden gökyüzüne.  Koparsa bizi topraktan, özgür olsak esaretten. Bir balon gibi uzaklaşsak kurallardan,  sen ve ben biz olsak.  Biz

Tohumdum, filizlendim, fidan oldum, çiçek açtım. Hava soğuktu, korktum, büyümeden üşüdüm.  Yapraklarım bir bir döküldü, dalım kurudu. Toprak da küstü bana, boynum büküldü.  Yağmur yağmadı, rüzgar sertçe esti.  Bir yana savruldum, tutunamadım.  Çukura düştüm, kurtulamadım. Gün geçtikçe parçalandım. Parçalandıkça dağıldım. Dağıldıkça yok oldum. Vardım, artık yokum. Yokum ve hiçim. Hiçim.

İstediğimiz insanlarla,  istediğimiz hayatı  yaşayamadığımız için midir, istemediğimiz insanlarla,  istemediğimiz hayatı  yaşamak mecburiyetinde kalışımız?