Savaş Barha

Hayal etmek; en güzel dua,  en güzel rüya, en güzel sevdadır. Hayalleri senle süslemek; sevinçtir, huzurdur, mutluluktur. Hayallerle yaşamak; deliliğimdir, özgürlüğümdür, sonsuzluğumdur. Hayallerim umudumdur, hayallerim gözlerindir,  hayallerim vuslattır, hayallerim sensin.

Aynı havayı soluyup, aynı yıldızları izleyip, aynı anda aynı şeyi düşünüp kavuşamamak delilik sebebi değil midir? İki bedende bir olmak, kendini değil sevdiğini yaşamak delilik sebebi değil midir? Bilmediğiniz, görmediğiniz silahlarla vuruldum ben. Ölümcül yaralar aldım, ölmedim. Bu acılarla yaşamak ne zormuş. Delirmedim. Delirmedim ama dayanamadım sustum. Sayılı sözcüklerle, sınırsız cümleler kurdum. Sözlerim ar

İçim parçalanıyor. Bakma öyle ey dilber. Bendeki sen öldü. Göm beni ey dilber. Sevdalıydım ben sana. Yak beni ey dilber. Gün doğar, gün batar. Bekleme beni ey dilber.

Kar tanelerini seversin diye kışı dört gözle beklerim. Ey güneş doğma! Dur kalbim. Isıtma bedenimi, ısıtma ellerimi. Avuçlarım kar dolsun, erimesin kar taneleri. Durun, basmayın, çıkmayın sokaklara. Kar taneleri benim umudum, onlar benim mutluluk sebebim. Ey gökyüzü, ey bulutlar, ey Mikail aleyhisselam... Yağdırın karları, bembeyaz olsun yeryüzü. Kış olsun her mevsim. Bütün kötülükler kaybolsun.

Şimdi gelsen, yanıma otursan, hiç konuşmasan, karşımda dursan öyle sessizce, bana bakmasan da olur razıyım. Seni görmenin beni nasıl mutlu edeceğini bilemezsin. Özledim seni. Hasretim sana. Yolunu gözlüyorum. Pencereler sarardı. Gözlerim kurudu. Gizli gizli değil alenen ağlıyorum. Resmin ellerimde uyuyorum. Her gece yıldızımızla konuşuyorum. Kokun hala etrafımda. Seni hatırlatan tek hediyen parçam oldu. Güldüğünde gözlerindeki

Gözümü açtım, seni gördüm, seni tanıdım, seni sevdim. Ellerini tuttum, gözlerinde büyüdüm, aşkı sende buldum. Sevdanın ne olduğunu senle bildim. Mutluyken de ağlanabileceğini senle öğrendim. Olmasanda yanımda, dünyam sen oldun. Rüyalarım senle süslendi. Hayallerim senle doldu. Geceler boyunca seni andım. Seni kimsede aramadım. Kimseye sen gibi bakmadım. Kimseyi sen gibi sevmedim. Hiç kimseyi yerine koymadım.

Ne sen bakisin, ne ben bakiyim. Fani oğlu faniyiz. Ha öldük, ha öleceğiz. Alacağımız nefes de sayılı, göreceğimiz günler de. Üzmeye, kırmaya gerek var mı? Ellerin ellerimde olsun.Başını yasla omuzuma. Uzayıp giden yolun seyrinde dinle kalbimi. Sana sevgimi anlatıyorum.

Biz neyiz? Biz kimiz? Ne için yaşıyoruz? Kim için? Ne uğruna? Anlattıklarımız kadar mıyız? Anlaşıldığımız kadar mıyız? Yaşadığımız hayatın anlamı ne?  Ödülü, hediyesi ne? Hangi maskeye kanacağız?  Neye inanacağız? Kaderin cilvesi ne olacak?  Bir çift göz mü?  Tatlı bir söz mü?  Yumuşak bir tebessüm mü? Amaç ne?  Bilinmez... Doğ, yaşa ve öl. Peki ya sonra.  Geride kalanlar üzülecek mi?  Yoksa unutup geçecek mi? Her neyse, yol çukurlarla dolu.

Susmak istiyorum lakin susamıyorum. Volkan gibi yüreğimden kelimeler püskürüyor. Ben yandıkça cümle oluyor kelimeler dilimde. Sonra dur durak bilmeden haykırışlara başlıyorum. Madem konuşmak istiyor benliğim, seni yazsın istiyorum kırık kalemim. Kelimelerle seni çizip, cümlelerle seni anlatmak istiyorum. Dalgalarda sakladığım yüzünü çizmek istiyorum. Rüzgarda sakladığım kokunu anlatmak istiyorum. Seni sana anlatmak istiyorum.

Olduğum yerde durdum. Bu ben değilim. Ne yaptın bilmiyorum ama bu ben değilim. Benliğim, ellerinde yoğruluyor. Sen ne şekil verirsen ben oyum. Kâğıt da sende, kalem de sende. Sen ne yazarsan ben oyum. Ağlasam da sebep sensin, gülsem de sebep sensin. Sevabımın da, günahımın da sebebi sensin. Ben, beni çok yaşadım, yeter. Ben, artık seni yaşamak istiyorum. Unutma! Ben, artık ben değilim. Ben senim.

Şiir kaç satırdan oluşur muhterem?  Üç, beş, on, yüz… Şiiri şiir yapan satır sayısı değildir.  Kalpten kalbe ulaşıyorsa o sözler zaten şiirdir.

Rüyalarımdaki gibi dipsiz kuyulara düşüyorum. Senin dışında hiçbir şey mutlu etmiyor beni artık. Neye el atarsam solup kuruyor. Etrafım görünmeyen duvarlarla çevrili. Sana gelemiyorum, sana kavuşamıyorum. Geceleri kuytu sokaklarda çocuklar gibi ağlıyorum. Ben bitiğim, ben garip, ben sana muhtaç. Benden sonra sen ol, senden sonra ben olayım. Karanlıklarda kalmayayım. Ay ışığı ol aydınlat. Işığım sönm

Senin bana yaşattığın o muazzam mutluluklarla dolu anları anlatmak için; ne yaşadığım hayatın bana öğrettikleri yeterli gelir ne de benim bu hayattan öğreneceklerim. Ne bildiğim kelimeler razı gelir buna ne de öğreneceğim diğer yeni kelimeler.  Evet, nefes alıyorum; ama pekte yaşıyor sayılmam aslında. Belki de nefes almam,mutluluğumu anlatmamiçin bir fırsattır bana. Nasıl bir lanettir şiir yazmak isteği anlatamam sana. Kalem bulamayınca, deli yeleğine

Seni sevdikçe, daha bir kıymetleniyorsun. Sen kıymetlendikçe, ben seni daha çok seviyorum. Seni sevdikçe özlüyorum. Özledikçe daha çok seviyorum. Geçmişin, gelecekle buluştuğu yerde aklımda yalnızca sen varsın. Sen aklımdayken;ben, seni seviyorum. Seni sevdikçe, aklım hep sende. Bekliyorum. Bekliyorum;  çünkü seni seviyorum. Eskiden yalnız kalmak hiç zor gelmezdi. Sen yokken; hayalle, ümitle işim de olmazdı. Ama hayalin var aklımda. Sen varsın artık anılarımda. Senle geçen gü

Gülüşünde  seni gördüğüm  çocuklar ölüyor.  Oturdum,  sustum ve   ağladım.

Evet bir çok güzel şiir var.  Onları da okumak gerekir elbette. Ama o şiirleri yazanlar,  sevdiklerini düşünerek yazmışlar. O şiirler başkalarının, o şiirler senin değil. Ben, seni düşünerek yazdım şiirlerimi. Sana yazdım bütün şiirleri. Seni severek,  seni özleyerek,  seni düşleyerek. Gecenin bir vakti pencerene gelip avuçlarının içine dokunduğum anı düşünerek. Pencerenden uzaklaşırken arkamdan beni izlediği

Hangi şehirde  olduğunu biliyorum. Hangi semtte oturduğunu,  sokağını, evini biliyorum. Odanın hangisi olduğunu biliyorum. Pencerenin yanında  uyuduğunu biliyorum. Uyumadan önce  neler yaptığını biliyorum. Gününün nasıl  geçtiğini biliyorum. Geçtiğin yolları,  sevdiğin yemeği,  dinlediğin müzikleri biliyorum. Sevdiğin rengi biliyorum.  Giydiğin kıyafeti biliyorum.  Kokunu, sesini, biliyorum. Sevdiğin çiçeği biliyorum.  Gözlerinin rengini biliyorum. Bunların hepsinden daha öne

Sokak lambasının altında durdum. Kollarımı yana açarak başımı kaldırdım. Perdeyi aralayıp gizliden bakan,  sonra kendini fark ettirdiğini düşünerek  hızlıca perdeyi geri kapatan sevdalılar gibi  birer birer yanıp sönmeye başladı yıldızlar. Sensizliğin düşürdüğü halimi izler gibi. Ne benim hakkımda aralarında fısıldaşan yıldızlara  ne de deliymişim gibi bakan insanlara aldırmadım. Sen dışında yanaklarımı okşayan  rüzgâr kadar beni

Bulutlar toplaşmaya, toplaştıkça kararmaya başladı. Saat 3’ü 5 geçiyordu.  Yorgundum, bir banka oturdum. Başımı öne eğip, dizlerimin üzerinde ellerimin arasına almış, gözlerim kapalı seni düşlüyordum. Hüzünlüydüm, sessizce hasret türküleri haykırıyordum. Efkâr rüzgârlarının tokatlarına ve  önümden geçen insanat bahçesi mahlûklarının  beni görmezden gelmelerine aldırmaksızın. Yağmur çiselemeye başlamıştı. Gözlerim buğulanıyordu. Saçlarımın arasından şakaklarıma doğru akan yağm

Çok az mutlu oldum  şu dünyada. Çocukken,  dizimi kanatsam da  gözyaşı döksem de  mutluluğumun sonsuza dek  devam edeceğini zannederdim. Büyüdükçe hava kararana kadar  saklambaç oynamayı,  bilye oynamayı,  tek kale maç yapmayı,  çocukluğumu özler oldum. Saf bir gülümseme hep yer edinirdi yüzümde.  Dizim kanadığında ağlamadığım gün büyümüştüm. Sonra bir daha çocukken ki  gülümsememi yakalayamadım.  Ne