Savaş Barha

Susmak istiyorum lakin susamıyorum. Volkan gibi yüreğimden kelimeler püskürüyor. Ben yandıkça cümle oluyor kelimeler dilimde. Sonra dur durak bilmeden haykırışlara başlıyorum. Madem konuşmak istiyor benliğim, seni yazsın istiyorum kırık kalemim. Kelimelerle seni çizip, cümlelerle seni anlatmak istiyorum. Dalgalarda sakladığım yüzünü çizmek istiyorum. Rüzgarda sakladığım kokunu anlatmak istiyorum. Seni sana anlatmak istiyorum.

Olduğum yerde durdum. Bu ben değilim. Ne yaptın bilmiyorum ama bu ben değilim. Benliğim, ellerinde yoğruluyor. Sen ne şekil verirsen ben oyum. Kâğıt da sende, kalem de sende. Sen ne yazarsan ben oyum. Ağlasam da sebep sensin, gülsem de sebep sensin. Sevabımın da, günahımın da sebebi sensin. Ben, beni çok yaşadım, yeter. Ben, artık seni yaşamak istiyorum. Unutma! Ben, artık ben değilim. Ben senim.

Şiir kaç satırdan oluşur muhterem?  Üç, beş, on, yüz… Şiiri şiir yapan satır sayısı değildir.  Kalpten kalbe ulaşıyorsa o sözler zaten şiirdir.

Senin bana yaşattığın o muazzam mutluluklarla dolu anları anlatmak için; ne yaşadığım hayatın bana öğrettikleri yeterli gelir ne de benim bu hayattan öğreneceklerim. Ne bildiğim kelimeler razı gelir buna ne de öğreneceğim diğer yeni kelimeler.  Evet, nefes alıyorum; ama pekte yaşıyor sayılmam aslında. Belki de nefes almam,mutluluğumu anlatmamiçin bir fırsattır bana. Nasıl bir lanettir şiir yazmak isteği anlatamam sana. Kalem bulamayınca, deli yeleğine

Seni sevdikçe, daha bir kıymetleniyorsun. Sen kıymetlendikçe, ben seni daha çok seviyorum. Seni sevdikçe özlüyorum. Özledikçe daha çok seviyorum. Geçmişin, gelecekle buluştuğu yerde aklımda yalnızca sen varsın. Sen aklımdayken;ben, seni seviyorum. Seni sevdikçe, aklım hep sende. Bekliyorum. Bekliyorum;  çünkü seni seviyorum. Eskiden yalnız kalmak hiç zor gelmezdi. Sen yokken; hayalle, ümitle işim de olmazdı. Ama hayalin var aklımda. Sen varsın artık anılarımda. Senle geçen gü

Gülüşünde  seni gördüğüm  çocuklar ölüyor.  Oturdum,  sustum ve   ağladım.

Evet bir çok güzel şiir var.  Onları da okumak gerekir elbette. Ama o şiirleri yazanlar,  sevdiklerini düşünerek yazmışlar. O şiirler başkalarının, o şiirler senin değil. Ben, seni düşünerek yazdım şiirlerimi. Sana yazdım bütün şiirleri. Seni severek,  seni özleyerek,  seni düşleyerek. Gecenin bir vakti pencerene gelip avuçlarının içine dokunduğum anı düşünerek. Pencerenden uzaklaşırken arkamdan beni izlediği

Hangi şehirde  olduğunu biliyorum. Hangi semtte oturduğunu,  sokağını, evini biliyorum. Odanın hangisi olduğunu biliyorum. Pencerenin yanında  uyuduğunu biliyorum. Uyumadan önce  neler yaptığını biliyorum. Gününün nasıl  geçtiğini biliyorum. Geçtiğin yolları,  sevdiğin yemeği,  dinlediğin müzikleri biliyorum. Sevdiğin rengi biliyorum.  Giydiğin kıyafeti biliyorum.  Kokunu, sesini, biliyorum. Sevdiğin çiçeği biliyorum.  Gözlerinin rengini biliyorum. Bunların hepsinden daha öne

Sokak lambasının altında durdum. Kollarımı yana açarak başımı kaldırdım. Perdeyi aralayıp gizliden bakan,  sonra kendini fark ettirdiğini düşünerek  hızlıca perdeyi geri kapatan sevdalılar gibi  birer birer yanıp sönmeye başladı yıldızlar. Sensizliğin düşürdüğü halimi izler gibi. Ne benim hakkımda aralarında fısıldaşan yıldızlara  ne de deliymişim gibi bakan insanlara aldırmadım. Sen dışında yanaklarımı okşayan  rüzgâr kadar beni

Bulutlar toplaşmaya, toplaştıkça kararmaya başladı. Saat 3’ü 5 geçiyordu.  Yorgundum, bir banka oturdum. Başımı öne eğip, dizlerimin üzerinde ellerimin arasına almış, gözlerim kapalı seni düşlüyordum. Hüzünlüydüm, sessizce hasret türküleri haykırıyordum. Efkâr rüzgârlarının tokatlarına ve  önümden geçen insanat bahçesi mahlûklarının  beni görmezden gelmelerine aldırmaksızın. Yağmur çiselemeye başlamıştı. Gözlerim buğulanıyordu. Saçlarımın arasından şakaklarıma doğru akan yağm

Çok az mutlu oldum  şu dünyada. Çocukken,  dizimi kanatsam da  gözyaşı döksem de  mutluluğumun sonsuza dek  devam edeceğini zannederdim. Büyüdükçe hava kararana kadar  saklambaç oynamayı,  bilye oynamayı,  tek kale maç yapmayı,  çocukluğumu özler oldum. Saf bir gülümseme hep yer edinirdi yüzümde.  Dizim kanadığında ağlamadığım gün büyümüştüm. Sonra bir daha çocukken ki  gülümsememi yakalayamadım.  Ne

Ve gece oldu.  Yıldızlar en güzel bu vakitte parlar.  Şehir ışıklarının en az olduğu anda. Hava karanlık, yokluğundaki ben gibi.  Her taraf sessiz, dilim gibi lal olmuş. Kalbimde bir sevinç var.  Birazdan yıldızımızı izlemeyeceğim.  Sanki seni göreceğim, içim kıpır kıpır. Haydi sevgili!  Duy sesimi, kaldır başını. Usulca pencerene yaklaş, çek perdeyi.  Bak selam veriyor yıldızımız.

Şiir yazmak ne hoş. Sana şiir yazmak ne hoş. Hayal kurmak ne hoş. Seninle hayal kurmak ne hoş. Seni görmek ne hoş. Rüyada seni görmek ne hoş. Sevmek ne hoş. Seni sevmek ne hoş.

Geceyi bekleyemedim. Pencereyi açtım ve yıldızımızı izlemek istedim. Daha uyanmamıştı yıldızımız. Akşam olmamıştı. Başımı indirmeden,  birbiriyle raks eden kuşları gördüm. Onlar gibi özgürlüğe kanat çırpamadığım için üzüldüm. Sonra seni düşündüm. Yüzümde bir tebessüm belirdi. Yavaşça gözlerimi yumdum.  Yüreğim kuş gibi uçuverdi. Özgürlüğün tadına vardım.

Dermanı sende  bir derdim var benim.  Geceleri ağlarım,  gündüzleri yastayım. Bütün hüzünlerin  başkenti benim.  Bir burda yanarım,  bir orda. Evet doğru,  toprak kurumuştur.  Ama gücüm yetmez  yağmur yağdırmaya. Gözyaşım,  ancak saksıma yeter.  Çiçeğim sıska,  çiçeğim buruşuk,  çiçeğim boynu bükük. Büyük sözler verdik,  büyük yeminler ettik. Ne sözümüzden döndük,  ne de yeminimizden vazgeçtik.

Aşkın türlü türlü tarifi yapıldı. Mutluluğu ve acısı dillendirildi hep. Şiirlerde yazıldı,  romanlarda haykırıldı,  şarkılarda seslendirildi,  sahnelerde canlandırıldı. Ama aşkın nasıl değer kaybettiği,  nereden, nereye geldiği çok az anlatıldı. Çünkü insanlar duyguyu yaşamak ister,  bu bazen aşk olur, bazen de mutluluk. Hatta aşk acısı çekmek isteyen bile olabilir. Ama aşkın değer kaybettiğini,  günden güne

Sen gibi bakan kelimelere, yanakların gibi sıcak anlamlar yükledim.  Sen kokan cümlelerle,  yüzün gibi beyaz şiirler yazdım. Gözlerin gibi renkli,  sesin gibi yumuşak,  kalbin gibi aşk dolu olsun istedim. Nefesin esti satırlar arasında.  Saçların gibi dalgalanan  bu dizelerde adını sakladım.  Hiç bir şey mani değildir seni anmama. Seni anlattım,  seni yazdım,  seni çizdim,  seni sevdim

Affetmemeli insan kendini,  üzmemesi gereken kişiyi üzdüğünde.  Affedemez de aslında. Zamanın her anında görebileceği bir yere koymalı hatasını. Bir tokat gibi yüzüne çarpsın diye.  Çarpsın ve vicdan azabı çeksin. Başını kaldırmadan yürümelidir,  boynunda bir utanç vesikası taşır gibi. Gerekirse üç lokmadan fazla yememelidir. Bir yudum suyla idare etmeli,  bedenini

Bugün günlerden "Gülümseme Bayramı" olsun.

Söz verdik, hüzün yok. Söz verdik, ağlamak yok. Söz verdik, üzülmek de yok. Mutlu olmak için çabalayacak, hep iyi olacaktık. Güller solsa da, günler geçse de,  umutlar tükense de biz bizden vazgeçmeyecektik. Kalbimizin en ücra köşesinde,  bir iğne ucu kadar yerimiz olsa da razıydık. Aradaki mesafe değil binlerce kilometre,  dünyadan cennete kadar bile olsa sevg